Ήταν ένα επικό ταξίδι, ένα τρομακτικό ταξίδι, ένα ταξίδι από έναν κόσμο κατεστραμμένο προς μια πιθανότητα ελευθερίας. Στο δρόμο έχασα τη μαμά και τον μπαμπά μου. Έχασα τις ελπίδες μου, τα όνειρά μου και το μέλλον μου, αλλά στον δρόμο βρήκα επίσης και πράγματα που σε κάνουν να χαμογελάς.
Ανακάλυψα ότι ήμουν πιο δυνατός από ό,τι είχα φανταστεί ποτέ και ότι υπάρχει ασφάλεια όταν δεν είσαι μόνος σου, όταν είσαι με άλλους ανθρώπους και προσέχει ο ένας τον άλλον. Βρήκα ότι ακόμα και στα πιο σκοτεινά σημεία της ζωής ενός πρόσφυγα, υπάρχει κάτι με το οποίο μπορείς να γελάσεις, να τραγουδήσεις και να παίξεις, και να τα βγάλεις πέρα με τα πιο μικρά πράγματα που ίσως βρεις στον δρόμο σου. Βρήκα ότι ακόμα και όταν πίστευα ότι η καρδιά μου είχε παγώσει σαν μία πέτρα μέσα μου, στην πραγματικότητα χτυπούσε ακόμα, νοιαζόταν ακόμα, αγαπούσε ακόμα τη ζωή.
Ό,τι είχα βάλει στον πάγο ήταν εκεί και περίμενε να είμαι αρκετά θαρραλέος για να το διεκδικήσω ξανά. Η αγάπη και η ζωή είναι δώρα. Πρέπει να κρατηθείς σφιχτά από πάνω τους. Δεν μπορείς να τα σπαταλάς. Και όσο δύσκολα κι αν είναι τα πράγματα, πάντα σε περιμένει μια σημαντική ευκαιρία.
Και να θυμάσαι! Αν είσαι πρόσφυγας ή αιτών άσυλο, δεν ήταν επιλογή σου.
Σχολιάστε