«Η χώρα ζει μια ανείπωτη τραγωδία. […] Σήμερα η Ελλάδα πενθεί και στη μνήμη όσων χάθηκαν κηρύττουμε τριήμερο εθνικό πένθος.» Αυτά ήταν τα λόγια του πρωθυπουργού της Ελλάδας, κυρίου Αλέξη Τσίπρα, από την τηλεόραση που με σόκαραν στις 24 Ιουλίου.
Μα δεν είναι το νερό που σβήνει την φωτιά; Τώρα πως γίνεται και δεν εξουδετερώνει το νερό την φωτιά; Γιατί ο άνεμος φέρθηκε τόσο εχθρικά; Γιατί στην κορύφωση του καλοκαιρινού καύσωνα, ο άνεμος αύξησε την ταχύτητά του και αναζωπύρωσε την φωτιά;
Ακούγοντας αυτή την είδηση θυμήθηκα τότε που με παγωμένα πόδια, μέσα στο καταχείμωνο ακούμπησα το μαλακό χώμα του νησιού σου. Τρέξατε να με βοηθήσετε, μου κρατήσατε και σφίξατε τα παγωμένα μου χέρια μέσα στα δικά σας, τα ζεστά.
Τη στιγμή που τα μάτια μου αντίκρισαν τις ομορφιές του νησιού σου και η καρδιά μου ένιωσε την ευγένειά σου, είπα στον εαυτό μου ότι μπορεί κάποια στιγμή τα μάτια μου να το ξεχάσουν αλλά η καρδιά μου ποτέ. Ευχήθηκα κάποια μέρα να μπορέσω να σας ανταποδώσω αυτήν την καλοσύνη.
Σε αυτήν την εφημερίδα είχα γράψει για σένα, «εσύ είσαι ο δάσκαλος της καλοσύνης και εγώ η καλύτερη μαθήτρια.» Ήσουν πράγματι ο δάσκαλος της καλοσύνης και εγώ, ως καλή και πρώτη μαθήτριά σου, σπεύδω να σε βοηθήσω. Ήθελα η βοήθεια μου να είναι βαθιά, να διεισδύει μέσα σου, και στις φλέβες σου να κυλάει η ευγνωμοσύνη μου. Όταν εσύ καιγόσουν στην φωτιά, εγώ είχα μέσα μου τις φλόγες του ρατσισμού που εκτοξεύονταν εναντίον μου και μ’ έκαιγαν.
Πήγα σ’ ένα νοσοκομείο της Αθήνας να προσφέρω αίμα, αλλά μου είπαν πως οι Αφγανοί δεν μπορούν να προσφέρουν αίμα. Ρώτησα τον λόγο, μου απάντησαν για την κυβερνητική πολιτική και άλλες δικαιολογίες που δεν κατάλαβα. Τους είπα πως θέλω να προσφέρω το αίμα μου και ζητάτε άδεια από την κυβέρνηση; Να υποθέσω ότι οι πυρόπληκτοι αναζητούν πιο κόκκινο αίμα από το αφγανικό; Βγήκα από το νοσοκομείο με τις φλόγες να αναδύονται από την ψυχή και το αίμα να βράζει στις φλέβες μου.
Να ξέρεις, φίλη μου, έσπευσα κοντά σου, όπως έκανες κι εσύ για εμένα όταν πρωτοήρθα. Εγώ δέχτηκα την βοήθειά σου ψυχή τε και σώματι, αλλά η δική μου βοήθεια απορρίφτηκε.
Επέστρεψα με ραγισμένη καρδιά, αλλά με την ελπίδα της απόσβεσης της φωτιάς που συνεχίζει ακόμα να καίει τις ζωές, τις περιουσίες, τα σπίτια και τις πόλεις σου.
Τώρα πες μου, εσύ και εγώ τι να κάνουμε με τις καμένες μας τις καρδιές;
*Το άρθρο δημοσιεύθηκε στο τεύχος #10 των “Αποδημητικών Πουλιών”, που κυκλοφόρησε με την Εφημερίδα των Συντακτών στις 20 Οκτωβρίου 2018.
Σχολιάστε