«Έτσι αποφασίσαμε να γίνουμε εμείς δημοσιογράφοι και να αποτελέσουμε τις φωνές του προσφυγικού κόσμου».
Είναι το τέλος της χρονιάς και κάνουμε τον απολογισμό μας. Σχεδιάζουμε το μέλλον μας μαθαίνοντας από το παρελθόν. Είκοσι μήνες πριν, τον Απρίλιο του 2017, όταν πήραμε την απόφαση να γίνουμε οι φωνές της προσφυγιάς, δεν φανταζόμασταν ότι σήμερα θα βρισκόμαστε εδώ. Από την σκιά ενός δέντρου στο κέντρο φιλοξενίας στο Σχιστό, πάνω από την συρμάτινη περίφραξη, ψηλά, εκεί που βγαίνει το ουράνιο τόξο. Πόσες καταιγίδες έχουμε περάσει; Πόσα δάκρυα;
Πόσες ώρες στις συναντήσεις στην ΕΒΕ κάθε δεύτερο Σάββατο; Πόσα μαθήματα δημοσιογραφίας; Πόσα «Να είστε στην ώρα σας στην Κλαυθμώνος»; Πόσα χτυπήματα στις πόρτες των κοντέινερ στο Σχιστό, τη Μαλακάσα και τη Θήβα για να προσκαλέσουμε κι άλλους εφήβους στην ομάδα μας; «Καλημέρα, είμαστε τα Αποδημητικά Πουλιά!» Πόσα παλαμάκια κάθε φορά που παίρναμε το νέο φύλλο στα χέρια μας; Άλλα τόσα, από εσάς, μετά από κάθε παρουσίαση της δουλειάς μας σε σχολεία, πανεπιστήμια, δομές φιλοξενίας, ημερίδες, γιορτές και εκθέσεις εντός και εκτός Ελλάδας. Ευχαριστούμε. Πόση περηφάνια; Πόσα χαμόγελα;
Η Νούρα έχει δίκιο, «Η αξία του ανθρώπου στη ζωή είναι η ποσότητα των όμορφων στιγμών που έζησε σε αυτή την κινηματογραφική ταινία, όπου θα κόψει τις κακές αναμνήσεις και θα κρατήσει μόνο τις καλές στιγμές». Πόσες καλές στιγμές αυτή η εφημερίδα; Επική ταινία.
Στις σελίδες που ακολουθούν μοιραζόμαστε μαζί σας ιστορίες ασιτίας και ξεριζωμού. Γράφουμε για τον δύσκολο δρόμο της κοινωνικής ενσωμάτωσης μέσα από την εκπαίδευση. Γνωρίζουμε πρόσφυγες αθλητές Παραολυμπιακών Αγώνων και μαθαίνουμε για τις δυσκολίες που έχουν περάσει. Πόση δύναμη; Φέρνουμε στις βαλίτσες μας κείμενα παιδιών που συμμετείχαν στο συνέδριο ‘Eurochild’ στην Κροατία, και τέλος φιλοξενούμε μια επιστολή από τους Φινλανδούς μαθητές που μας επισκέφθηκαν τον Οκτώβριο στην Αθήνα.
Κανένα τέλος. Μπροστά στην αδικία παραμένουμε ανεπίδεκτοι διόρθωσης.
Σχολιάστε