Ένα λουλούδι φυτρώνει στη γκρίζα γη. Όπου γκρίζα γη βάλε φωτιά, πόλεμο, αδικία. Όπου λουλούδι βάλε ελπίδα, λευτεριά, δικαιοσύνη. Απέναντι στη σκοτεινιά της εκάστοτε «γκρίζας γης» το 27ο τεύχος των Αποδημητικών Πουλιών προτάσσει την ασπίδα των «λουλουδιών» που βρίσκουν τον τρόπο και ανθίζουν σε πείσμα των καιρών.
Απέναντι στη σκοτεινιά που είδαμε από το τελευταίο τεύχος της εφημερίδας μέχρι τη στιγμή που γράφονται αυτές οι γραμμές με τη στοχοποίηση προσφύγων για τις φωτιές, την άνοδο ξανά φασιστικών ομάδων, το ξέσπασμα ενός ακόμη πολέμου, η εφημερίδα μας δεν γινόταν να μην θελήσει να ανάψει ένα μικρό φως. Ακόμη κι αν λούσει με τη λάμψη του όσους θα έλουζε το φως μιας πυγολαμπίδας.
Το 27ο τεύχος των Αποδημητικών Πουλιών αρχικά θα προσπαθούσε να υψώσει τοίχο απέναντι στον φασισμό που απλώνει και πάλι τα πλοκάμια του, όμως η φρίκη του πολέμου, που στρέφεται χωρίς διάκριση ακόμη και εναντίον παιδιών (από την Παλαιστίνη, το Ισραήλ ή από οπουδήποτε) δεν μπορούσε να αφήσει αδιάφορους τους συντάκτες μας καθώς τόσο τα Αποδημητικά Πουλιά, όσο και το Δίκτυο για τα Δικαιώματα του Παιδιού είναι εναντίον του πολέμου και εναντίον οποιασδήποτε θηριωδίας που έχει ως θύματα άμαχους και κυρίως παιδιά.
Η ειρήνη και ο πόλεμος μέσα από τα μάτια των παιδιών, το δικαίωμα στην ελευθερία ενός λαού που ζει φυλακισμένος σε μία υπαίθρια φυλακή αλλά και το μίσος που γεννάει ο φασισμός βρήκαν τη θέση τους στις σελίδες αυτού του τεύχους. Ο ρατσισμός και ο ρόλος της εκπαίδευσης στην καλλιέργεια της ενσυναίσθησης προς κάθε τι διαφορετικό βρίσκεται στο επίκεντρο της συνέντευξης που πήραμε από τη μία νικητήρια ομάδα του διαγωνισμού θεατρικού έργου «Acting for children’s rights».
Τη δική του σημασία έχει το άρθρο του Ali που μας εξηγεί πώς είναι να γεννιέσαι κορίτσι στο Αφγανιστάν, αλλά και του James που μοιράζεται μία ευχή «Μακάρι να γινόμουν και πάλι παιδί» αναζητώντας την ανεμελιά των παιδικών του χρόνων που χάθηκε τόσο νωρίς, θυμίζοντάς μας τα τρεμάμενα παιδιά ύστερα από τον βομβαρδισμό, τα σκονισμένα, ματωμένα τους άκρα όχι από το παιχνίδι αλλά από το σίδερο του πολέμου και τα λευκά σεντόνια γύρω από το μικροσκοπικό τους κορμί. Γι’ αυτά τα παιδιά, γι’ αυτά τα άνθη δεν μπορούμε παρά μόνο να παλέψουμε για να μην σβήσουν άδικα.
1 Πάμπλο Νερούδα: Canto General (1950), IV.─ Οι Ελευθερωτές
Για τ’ άνθη πάλεψε που σβήνουν
«Ετούτο ’δω είναι το δέντρο,
του λαού, των λαών του κόσμου,
της λευτεριάς και του αγώνα.
Για τ’ άνθη πάλεψε που σβήνουν,
ανάσανε το φως των άστρων,
βάστα το δέντρο αυτό, το δέντρο
στης γης το κέντρο, που ψηλώνει.»
Σχολιάστε