Το όνομά μου είναι Μοχαμέντ Σελίμ. Είμαι Σύρος από την Παλαιστίνη, από το στρατόπεδο Γιαρμούκ της Δαμασκού. Ήμουν υπεύθυνος για τις δραστηριότητες των παιδιών και υπεύθυνος της πρωτοποριακής ομάδας χορού. Μέλος του Παλαιστινιακού Κέντρου Πολιτισμού και Τεχνών. Εθελοντής στο Παλαιστινιακό Ίδρυμα Αρωγής. Δούλευα στο θέατρο χορού «Yasmin Elsham». Η ζωή μας ήταν πολύ χαρούμενη μέχρι που έγινε ο άγριος πόλεμος. Μπήκαν στο στρατόπεδο τα ανθρωπόμορφα τέρατα. Σκότωσαν και κατέστρεψαν ό,τι όμορφο υπήρχε. Μείναμε για μέρες στους δρόμους της Δαμασκού. Τότε καταλήξαμε στο Λίβανο, όπου οι μέρες ήταν ακόμα πιο δύσκολες. Στη συνέχεια, αποφασίσαμε να επιστρέψουμε στη Συρία, η οποία βρίσκεται σε πόλεμο εδώ και χρόνια και εάν αποφασίσετε να ζήσετε εκεί, τότε έχετε μόνο δύο επιλογές: να σας σκοτώσουν ή να σκοτώσετε.
Έτσι, αποφασίσαμε να ετοιμάσουμε τις αποσκευές μας και να μεταναστεύσουμε στην Ευρώπη. Το ταξίδι ξεκίνησε από τη Δαμασκό προς την Τουρκία.
Στη συνέχεια, με πολύ δυσκολία φτάσαμε στην Ελλάδα και τώρα από εδώ αφηγούμαι την ιστορία μου και ελπίζω ότι θα κάνω μία νέα αρχή για μία ήρεμη ζωή.
Δε θα σε ξεχάσω Παλαιστίνη και επίσης δε θα ξεχάσω ότι έχω το δικαίωμα να γυρίσω πίσω. Αυτό είναι το όνειρό μου ως ένας νεαρός Παλαιστίνιος πρόσφυγας. Η γη μας καταπατήθηκε πριν από 70 χρόνια και αναγκαστήκαμε να μετακινηθούμε. Είμαι συνδεδεμένος με την πατρίδα μου και πιστεύω πως κάποτε θα έχω το δικαίωμα να γυρίσω πίσω. Έτσι, αποφάσισα να κάνω κάτι για να διατηρήσω ζωντανή την κληρονομιά του τόπου μου στη μνήμη των ανθρώπων, μικρών και μεγάλων. Γι’ αυτό εργάστηκα εθελοντικά σε ένα Παλαιστινιακό κέντρο εκπαίδευσης για παιδιά.
Photos by Migratory Birds Team
Δαμασκός, περιοχή Ελζαχρά, 2013![Αλλαγή αναδίπλωσης κειμένου]
Από εδώ ήταν η αρχή του ονείρου της αναβίωσης της Παλαιστινιακής κληρονομιάς. Καρδιά μας, δεν θα σε ξεχάσουμε και θα μείνεις ένα μαχαίρι κολλημένο στο λαιμό των κατακτητών.
Έτσι, μάθαμε να ζούμε και συνεχίζουμε να παλεύουμε για το ζήτημα της οριστικής επιστροφής.
Το 2013, λοιπόν, ιδρύθηκε το παλαιστινιακό πολιτιστικό κέντρο, για να διδάξει στα παιδιά πολλά πράγματα για την κληρονομιά του τόπου. Όπως για παράδειγμα το «Ελντάπκα» (Eldapka). Ένας τύπος χορού γνωστός σε πολλές χώρες. Όλοι κρατούνται χέρι χέρι, γεγονός που αποδεικνύει την ενότητα και την αλληλεγγύη μεταξύ των ανθρώπων. Επίσης, χτυπούν με δύναμη τα πόδια τους στα πάτωμα, πράγμα που δείχνει δύναμη. Όλα αυτά σε συνδυασμό με μουσική και τραγούδια αποδεικνύουν τον σεβασμό και την ειλικρίνεια του λαού προς την Παλαιστίνη.
Ξεκινήσαμε σε ένα παλιό κτίριο στο κέντρο με μια μικρή ομάδα παιδιών. Παρά τις δύσκολες συνθήκες το βάψαμε και το φτιάξαμε από την αρχή και όλοι μαζί το διακοσμήσαμε. Η επιμονή και η υπομονή όλων των παιδιών, αλλά και η θέληση τους να μάθουν για την κληρονομιά της Παλαιστίνης βοήθησε, ώστε να ξεπεραστούν όλα τα προβλήματα που προέκυψαν.
Ο αριθμός των παιδιών μεγάλωνε συνεχώς και έτσι δημιουργήθηκε η χορευτική ομάδα “Ντάπκα” (Dabka) που είναι ο εθνικός χορός της Παλαιστίνης. Σύντομα αρχίσαμε να δίνουμε παραστάσεις σε διάφορα κέντρα και πανεπιστήμια της Συρίας αλλά και σε μορφωτικά κέντρα με μεγάλη επιτυχία.
Επιπλέον, υπήρχε το Κέντρο Νεότητας στο στρατόπεδο Γιαρμούκ (2013): Εκεί, συνεργαζόμουν εθελοντικά με μια ομάδα Παλαιστίνιων που σκοπό είχε να αναδείξει το «καλλιτεχνικό κομμάτι» της Παλαιστίνης.
Το κέντρο αυτό ήταν το πρώτο ανεξάρτητο κέντρο στο στρατόπεδο που συμμετείχε σε τέτοιου είδους δραστηριότητες με τίτλο «Η κληρονομιά δεν πεθαίνει». Εκεί, συνεργαζόμασταν με το Διεθνή Οργανισμό Ανακούφισης (UNRWA).
Αυτή η επιτυχία της ομάδας με γέμιζε χαρά, γιατί μπορούσα να προσφέρω στη διατήρηση του πολιτισμού της χώρας μου.
Είναι όμως πολύ μικρό σε σχέση με το τι θα μπορούσε να γίνει, ώστε να μπορεί ο κόσμος να έχει αναμνήσεις από την παράδοση μας, οι οποίες με τον καιρό τείνουν να εκλείψουν όσο μένουμε μακριά από την πατρίδα μας, τη γη της Παλαιστίνης, τη γη των μαρτύρων.
Σχολιάστε