Όταν ήμουν 17 χρονών, το 2018, αποφάσισα να φύγω από το Ιράκ, καθώς εκεί αντιμετώπιζα κάποια προβλήματα που σχετίζονται με τη θρησκεία. Πήγα στην Τουρκία, έμεινα τρεις μέρες στην Κωνσταντινούπολη, μέχρι που μία μέρα μου είπαν ότι θα φύγουμε.
Κατευθυνθήκαμε προς την Ελλάδα. Ήμασταν συνολικά 12 άτομα – δύο οικογένειες και τρία νεαρά άτομα που ταξιδεύαμε μόνα μας. Στο δρόμο γνώρισα δύο άτομα από το Ιράκ και γίναμε φίλοι. Ήμασταν στα σύνορα της Τουρκίας με την Ελλάδα, περπατήσαμε μέχρι που φτάσαμε σε ένα ποτάμι και μας είπαν ότι πρέπει να περιμένουμε μέχρι να ξημερώσει, για να βλέπουμε την άλλη όχθη του ποταμού. Ο καιρός ήταν πολύ κρύος και βροχερός και αποφασίσαμε να κοιμηθούμε κάτω από τα δέντρα.
Ξύπνησα και τα ρούχα μου ήταν εντελώς βρεγμένα. Μετά μπήκαμε όλοι σε ένα φουσκωτό και διασχίσαμε το ποτάμι. Φτάσαμε σε ένα δρόμο και μας πλησίασε ένα λευκό αυτοκίνητο. Μας είπαν: «Δώστε μας τα κινητά σας, αφού τα απενεργοποιήσετε!». Τότε οι φίλοι μου μού είπαν ότι αυτοί ήταν Έλληνες αστυνομικοί, που θα μας έπαιρναν τα κινητά και τα χρήματα και θα μας έστελναν πίσω στην Τουρκία. Εγώ τότε έχασα κάθε μου ελπίδα και στεναχωρήθηκα πολύ. Τελικά οι αστυνομικοί δεν μάς πήγαν στην Τουρκία, αλλά στο αστυνομικό τμήμα και μας είπαν ότι θα μας μετέφεραν σε camp. Έτσι ηρέμησα ξανά και η ελπίδα επέστρεψε.
Μας πήγαν για καταγραφή, όπου μας ζήτησαν κάποια προσωπικά στοιχεία. Φοβήθηκα πολύ να τους πω ότι είμαι ανήλικος, γιατί μου είχαν πει ότι τους ανήλικους τους πηγαίνουν στη φυλακή. Γι’αυτό τους είπα ότι είμαι 18 χρονών. Μας έβαλαν σε ένα πούλμαν, που μας πήγε στη Θεσσαλονίκη και μας άφησε εκεί. Οι φίλοι μου με άφησαν σύντομα και ξεκίνησαν για την Αθήνα και εγώ έμεινα μόνος μου στο σταθμό των λεωφορείων και δεν ήξερα πού να πάω. Επικοινώνησα με ένα φίλο μου στο facebook και εκείνος με καθοδήγησε, ώστε να πάω στο κέντρο της πόλης. Κοιμήθηκα ένα βράδυ σε ξενοδοχείο και την επόμενη μέρα πήγα σε ένα camp, στην περιοχή των Διαβατών.
Στο camp κατέγραψαν τα στοιχεία μου και μου είπαν ότι θα έμενα σε σκηνή. Συνολικά έμεινα εκεί δύο μήνες. Η ζωή στο camp ήταν πολύ δύσκολη μέσα στις σκηνές, ενώ έπεφτε χιόνι. Υπήρχε όμως και ένα κτίριο για τους ανήλικους. Σε όποιον έλεγα ότι στην πραγματικότητα είμαι ανήλικος, έλεγε ότι πρέπει να αλλάξω τα χαρτιά μου ώστε να φαίνεται η πραγματική μου ηλικία, καθώς στο camp η ζωή των ανηλίκων είναι καλύτερη από των ενηλίκων. Έτσι, πήγα στο αστυνομικό τμήμα στη Θεσσαλονίκη. Δεν ήξερα αγγλικά, αλλά κατάφερα να τους εξηγήσω ότι υπάρχει λάθος στα χαρτιά. Μου είπαν ότι δεν είναι λάθος και με έδιωξαν. Στεναχωρήθηκα πολύ και απελπίστηκα. Τηλεφώνησα στον αδερφό μου που ζει στη Φινλανδία, του εξήγησα τι έγινε και μου πρότεινε να τους μιλήσει ο ίδιος, για να τους τα εξηγήσει στα αγγλικά. Τους έδωσα το τηλέφωνο, μίλησαν μαζί του και κατάλαβαν ότι πρέπει να μου διορθώσουν τα στοιχεία.
Σύμφωνα με τους νόμους που ίσχυαν στην Ελλάδα, έπρεπε να μείνω σε ένα δωμάτιο με ανήλικα παιδιά στη φυλακή, μέχρι να βρεθεί ξενώνας για μένα. Τα άλλα παιδιά στη φυλακή μου είπαν ότι θα έμενα εκεί για πάνω από ένα μήνα και ότι μετά θα πήγαινα σε κάποιο camp πολύ μακριά από τη Θεσσαλονίκη ή την Αθήνα. Απογοητεύτηκα και φοβήθηκα, αλλά μετά από 16 μέρες οι αστυνομικοί με ενημέρωσαν ότι θα μεταφερθώ και θα μείνω σε ξενώνα του Διεθνούς Οργανισμού Μετανάστευσης στην Αθήνα, όπου θα με φροντίσουν. Χάρηκα πολύ!
Όταν πρωτοέφτασα στον ξενώνα, ο αραβόφωνος διερμηνέας που ήταν εκεί μου μιλούσε με άσχημο τρόπο. Ευτυχώς την επόμενη μέρα συναντήθηκα με άλλο, πολύ ευγενικό διερμηνέα, που με βοήθησε.
Έπειτα από επτά μήνες στον ξενώνα, πήρα θετική απάντηση για την οικογενειακή επανένωσή μου. Θα πάω στη Φινλανδία, στον αδερφό μου, που έχω να τον δω τέσσερα ολόκληρα χρόνια! Θα μάθω φινλανδικά, θα πάω στο σχολείο και θα ακολουθήσω το όνειρο της ζωής μου να γίνω επιστήμονας και να μελετήσω το Σύμπαν!
* Το άρθρο δημοσιεύθηκε στο τεύχος #16 των “Αποδημητικών Πουλιών”, που κυκλοφόρησε με την Εφημερίδα των Συντακτών στις 28 Δεκεμβρίου 2019.
Σχολιάστε