Ο μικρός Αϊλάν ήταν ένα από τα πολλά προσφυγόπουλα που πλήρωσαν με τη ζωή τους το κυνήγι για μια καλύτερη ζωή. Η παγκόσμια κοινή γνώμη παρακολουθούσε το 2015 με θλίψη το πνιγμένο παιδί, δήλωνε σοκαρισμένη, εξαγριωμένη με τις πολιτικές που ωθούσαν εκατομμύρια ανθρώπους στον ξεριζωμό και για καιρό η εικόνα στοίχειωνε την καθημερινότητά μας…
Έκτοτε πέρασαν 8 χρόνια. Κι ενώ θα έλεγε κανείς ότι αυτή η κοινωνική κατακραυγή θα γινόταν το κίνητρο για να αλλάξει αυτή η κατάσταση, τα φαινόμενα αυτά όχι μόνο δε σταμάτησαν, αλλά αυξήθηκαν και έγιναν πλέον τόσο οικεία, που ενσωματώθηκαν πλήρως στη ζωή μας. Βάρκες ανατρέπονται, φουσκωτά βυθίζονται και ο αριθμός νεκρών και αγνοουμένων αυξάνεται. Δεν είναι τυχαίο ότι η Μεσόγειος χαρακτηρίζεται από πολλούς “θάλασσα νεκρών”, αφού τα νερά της ξεβράζουν και καταπίνουν κυριολεκτικά ανθρώπινες ψυχές και μαζί με αυτές, την ελπίδα για ένα καλύτερο μέλλον και για μια ειρηνική ζωή, αλλά και τις τύψεις της κάποτε σοκαρισμένης κοινωνίας, η οποία στέκεται πλέον απαθής μπροστά σε αυτό το ανθρώπινο δράμα.
Το ναυάγιο της Πύλου μετρά εκατοντάδες νεκρούς και αγνοούμενους. Άγνωστος ο αριθμός των επιβαινόντων, οι συνθήκες πλεύσης, ασύλληπτες οι ημέρες που το πλοίο βρισκόταν στη θάλασσα. Οι λεπτομέρειες των επιζώντων έρχονται για ακόμα μία φορά να ταρακουνήσουν την φιλήσυχη κοινωνία και να διαταράξουν τις διεθνείς πολιτικές, οι οποίες διεξάγουν αμέτρητες έρευνες για να βρεθούν οι υπαίτιοι, υπόσχονται βαριές τιμωρίες και κηρύττουν τριήμερο πένθος για να παρηγορήσουν τα απομεινάρια των τύψεων τους… Αλήθεια τι κατάφερε η πολιτεία όλα αυτά τα χρόνια; Δηλώσαμε την οργή μας με τον πνιγμό του μικρού Αϊλάν, ζητήσαμε παραδειγματικές τιμωρίες, απαιτήσαμε να θεσπιστούν πολιτικές που θα βασίζονται σε ανθρώπινη και δίκαιη αντιμετώπιση του προσφυγικού και μετά από 8 χρόνια γινόμαστε μάρτυρες ακόμα μίας τραγωδίας – ίσως και μίας από τις μεγαλύτερες που έχουν μέχρι τώρα καταγραφεί.
Γιατί εμείς να κοιμόμαστε στο κρεβάτι μας, ενώ συνάνθρωποί μας ¨κοιμούνται¨ στον πάτο της Μεσογείου; Γιατί να θαλασσοπνίγονται οι συνάνθρωποί μας το 2023, σε μια προσπάθεια αναζήτησης καλύτερης ζωής; Γιατί ο πρόσφυγας και ο μετανάστης ακόμα αντιμετωπίζονται ως παράσιτα και ως επιπρόσθετο βάρος στην κοινωνία; Πού είναι τα φιλειρηνικά και ανθρωπιστικά ιδεώδη του δυτικού κόσμου όταν λαμβάνουν χώρα τέτοιου είδους περιστατικά;
Αναρωτιέται κανείς: μέχρι πότε οι πρόσφυγες θα πληρώνουν με τη ζωή τους το τίμημα για την αναζήτηση καλύτερης ζωής; Μέχρι πότε οι ενοχές της παγκόσμιας κοινότητας θα βουλιάζουν μαζί με τις ανθρώπινες ψυχές; Πότε πραγματικά θα δείξουμε συμπόνια και ενσυναίσθηση σαν κοινωνία στον συνάνθρωπό μας; Πότε θα διεκδικήσουμε μία κοινωνία ενωμένη, δίχως να είναι χωρισμένη σε στρατόπεδα με κριτήριο την καταγωγή; Και εν τέλει, μέχρι πότε θα υποκρινόμαστε ότι δε θα μπορούσαμε αντίστοιχα να έρθουμε στην ίδια θέση;
Σχολιάστε