Αναπολώ τις μέρες της καραντίνας και όσα διδαχθήκαμε εξαιτίας του κορωνοϊού. Το φορτωμένο πρόγραμμά μας, με σχολείο, μαθήματα ξένων γλωσσών και άλλες κοινωνικές δραστηριότητες, για πολλούς από εμάς σταμάτησε. Τις πρώτες μέρες είχε πλάκα, αλλά απροσδόκητα, η κοινωνική απομόνωση έγινε πρόβλημα.
Το σπίτι μας υποτίθεται ότι είναι ο χώρος που νιώθουμε άνετα, αλλά από τη στιγμή που χάσαμε την αίσθηση ελευθερίας μας, νιώσαμε περισσότερο σαν να είμαστε σε ένα κλουβί και αποκτήσαμε μία αίσθηση αποπροσανατολισμού. Η χρήση της τεχνολογίας αυξήθηκε και έγινε ζωτικής σημασίας για τους ανθρώπους, όμως δεν θα μπορέσει ποτέ να αντικαταστήσει την πραγματική, πρόσωπο με πρόσωπο επικοινωνία.
Συναντούσαμε τους φίλους μας διαδικτυακά, αλλά όταν η κλήση τελείωνε ήμασταν πάλι στην ίδια κατάσταση: βαριόμασταν, νιώθαμε μόνοι και στεναχωρημένοι. Δεν εννοώ ότι η τεχνολογία δημιούργησε προβλήματα. Το να χρησιμοποιεί κανείς μέσα κοινωνικής δικτύωσης όπως είναι το Facebook, το Tiktok ή το Instagram είναι τέλειο, αλλά αυτά δεν έχουν την ίδια επίδραση όπως έχει η πραγματική, από κοντά επικοινωνία.
Για παράδειγμα, το να κάνεις μάθημα online είναι πολύ διαφορετικό από το να κάνεις μάθημα σε τάξη μαζί με τους φίλους σου, σε μία εκπαιδευτική ατμόσφαιρα που βοηθά να συγκεντρώνεσαι στο μάθημα. Όπως μου είπε και ένας φίλος μου, ποτέ δε φανταζόταν ότι θα του έλειπε μια μέρα το σχολείο, αλλά ναι, συνέβη. Αν συγκρίνουμε αυτές τις δύο μεθόδους μαθήματος, καταλαβαίνουμε ότι δεν είναι μόνο η εκπαίδευση σημαντική, αλλά και η επικοινωνία.
Ένα από τα θετικά μαθήματα που πήρα είναι ότι τα μικρά πράγματα έχουν πραγματικά σημασία. Μου έλειψε ακόμη και ο τύπος που με χαιρετάει στο δρόμο για το σχολείο ή τα αστεία που κάνει ο καθηγητής ξένων γλωσσών!
Υποστηρίζω τη χρήση της τεχνολογίας, που μας βοηθά πολύ. Αλλά μετρώντας τις μέρες μέχρι να είμαι πάλι ελεύθερη και καθώς ευχόμουν να βγω ξανά έξω, συνειδητοποίησα πόσο σημαντική είναι η κοινωνικοποίηση.
Σχολιάστε