Στις 14 Απριλίου, με το σβήσιμο ενός κεριού και το κόψιμο μιας τούρτας, γιορτάσαμε τα πρώτα γενέθλια της εφημερίδας «Αποδημητικά Πουλιά», με την ευχή η “πτήση” μας να συνεχιστεί.
Πέρασε ένας ολόκληρος χρόνος με τα σκαμπανεβάσματα του, τα χαμόγελα, τα κλάματα αλλά και με τις χαρές και τις απογοητεύσεις του.
Ένας χρόνος γεμάτος εμπειρίες, συναισθήματα & σημεία επαφής!
Με την πρώτη αυτή επέτειο της εφημερίδας, μου έρχονται μνήμες από μία “ταινία”, η έναρξη της οποίας ξεκινούσε από τον μπαχτσέ του καταυλισμού του Σχιστού. Στην ταινία αυτή, συμμετείχαν 15 Αφγανές και μία Ελληνίδα, οι οποίες κάθονταν πάνω σε ένα κομμάτι πλαστικό στη σκιά των δέντρων και έκαναν διάφορα μαθήματα φωτογραφίας.
Το έναυσμα για τη σύνταξη της εφημερίδας δόθηκε όταν διάφοροι δημοσιογράφοι έμπαιναν στον καταυλισμό και έρχονταν αντιμέτωποι με την άρνηση του κόσμου, που πίστευαν πως όποια συνέντευξη και αν παραχωρούσαν, δεν θα έφτανε ποτέ εκεί που έπρεπε. Ακόμα όμως και εάν έφτανε εκτός καταυλισμού, προκειμένου να συμβάλει στην επίλυση κάποιων προβλημάτων, δεν θα προκαλούσε και ιδιαίτερο ενδιαφέρον.
Έτσι, αποφασίσαμε να γίνουμε εμείς δημοσιογράφοι και να αποτελέσουμε τις φωνές του προσφυγικού κόσμου, τις οποίες και θα καταγράφαμε στην δική μας εφημερίδα.
Ξεκινήσαμε τη δημοσιογραφική μας δραστηριότητα στην εφημερίδα που ονομάσαμε «Αποδημητικά Πουλιά», καθώς όλες οι αρθρογράφοι έτρεφαν την ελπίδα να πετάξουν κάποια μέρα προς την χαρά και την ευτυχία. Δεν πτοηθήκαμε καθόλου. Παρά το γεγονός ότι ήρθαμε αντιμέτωπες με χλευασμούς και αρνητικές κριτικές, συνεχίσαμε την πορεία μας.
Στην πορεία ορισμένες κοπέλες, βρήκαν τον δικό τους δρόμο και έφυγαν μακριά, προκαλώντας τα δάκρυα αλλά και τις ευχές μας, για να τις συνοδεύουν σ’ ένα καλύτερο μέλλον. Εμείς ωστόσο συνεχίσαμε την αφοσίωσή μας στην εφημερίδα, η πρώτη έκδοση της οποίας επιτεύχθηκε έπειτα από αρκετούς μήνες προσπαθειών, υποτιμητικών σχολιασμών και άλλων δυσχερειών. Η Ελληνίδα φίλη μας, μας συνόδευε σε όλες αυτές τις διακυμάνσεις, στα κλάματα, αλλά και στις χαρές, πάντα κοντά μας να μας ενθαρρύνει και να μας υποστηρίζει σε κάθε βήμα.
Τελικά, ύστερα από μήνες, εκδόθηκε η εφημερίδα μας και φυσικά μας γέμισε με συναισθήματα χαράς, ικανοποίησης και περηφάνιας. Μία πραγματική εφημερίδα, ένθετο στην Εφημερίδα των Συντακτών, μία γλυκιά ευχαρίστηση και «αμοιβή» για τις προσπάθειές μας. Η εφημερίδα μας είχε τελικά τη μέγιστη θετική ανταπόκριση από τον κόσμο, τόσο του καταυλισμού, όσο και εκτός αυτού.
Ο κόσμος με την ανάγνωση της εφημερίδας μας διαπίστωσε τις πραγματικές διαστάσεις των προβλημάτων μας, μας αισθάνθηκε και έκλαψε μαζί με εμάς και για εμάς
Δεν θα ξεχάσω ποτέ όταν ένας Αφγανός του καταυλισμού, μετά από την ανάγνωση της εφημερίδας ήρθε στο κοντέινερ, μας δήλωσε υπερήφανα ότι θα μας στηρίξει και χειροκρότησε Μας μετέφερε πολύ θετικά και πανέμορφα συναισθήματα. Ήταν εκείνη η στιγμή που και οι άνδρες Αφγανοί άρχισαν να μας υποστηρίζουν δυναμικά. Πρέπει επίσης να υπογραμμίσω ότι και οι Έλληνες μας υποδέχθηκαν θερμά, μας κάλεσαν σε διάφορα σχολεία, ακόμα και σε διάφορες Πανεπιστημιακές σχολές. Επίσης ήταν μεγάλο επίτευγμα για μας το γεγονός ότι φύλλα της εφημερίδας μας βρέθηκαν στη 14η & 15η Διεθνή Έκθεση Βιβλίου της Θεσσαλονίκης.
Ένα άλλο σημαντικό στοιχείο είναι ότι η εφημερίδα «Aποδημητικά Πουλιά» αποτελεί την πρώτη εφημερίδα με κείμενα στα φαρσί, που εκδίδεται στην Ελλάδα.
Όλα τα προαναφερθέντα αποτέλεσαν ανοδικά σκαλοπάτια για να συνεχίσουμε την πορεία μας. Επίσης το γεγονός ότι από το δεύτερο πλέον φύλλο της εφημερίδας μας, έχουμε ως συνεργάτες και τα αγόρια από το Αφγανιστάν, μας ενθαρρύνει πολύ. Διαπιστώνουμε επίσης ότι σταδιακά με αργό, αλλά σταθερό ρυθμό, η εφημερίδα μας αποκτά όλο και περισσότερους υποστηρικτές και σε άλλες Ευρωπαϊκές χώρες, εκτός από την Ελλάδα, όπως στην Ισπανία, όπου η εφημερίδα μας μεταφράζεται και στα ισπανικά, καθώς επίσης στην Γερμανία, Ιταλία, κλπ.
Ορισμένα άρθρα της εφημερίδας μας μεταφράζονται και αναδημοσιεύονται από διάφορες ιστοσελίδες ακόμη και στις ΗΠΑ.
Στην εφημερίδα αναφέρουμε τα αίτια και τις ελπίδες της μετανάστευσης, καθώς επίσης και τις προσδοκίες μας. Εκτιμούμε τους υποστηρικτές μας και δείχνουμε τον δρόμο της ελπίδας, από τον όμορφο μπαχτσέ του καταυλισμού, από όπου «ξεκινήσαμε», παρουσιάζοντας από το αποτέλεσμα των προσπαθειών ενός παππού έως και τα παράπονα Αφγανών γυναικών.
Είχα την δυναμική κριτική μιας Αφγανής, η οποία υποστήριξε ότι τα γραφόμενα στην εφημερίδα δεν αποτελούν απλά λόγια μιας Αφγανής κοπέλας αλλά μιας πολύ γενναίας γυναίκας. Λόγια τα οποία από την μία με ικανοποιούσαν καθώς έμμεσα με αποκαλούσαν “η Αφγανή «γενναία» κοπέλα”, αλλά από την άλλη μου προκαλούσαν θλίψη διότι εμείς οι γυναίκες δεν στηρίζουμε όσο και όπως πρέπει η μία την άλλη. Τότε πως προσδοκούμε να πιστεύουν στην δυναμική μας, οι άνδρες;
Μετά από την έκδοση του 3ου φύλλου, οι δυνάμεις της εφημερίδας εξαπλώθηκαν με την συμπαράσταση και την συμμετοχή νέων από τη Συρία, το Ιράκ, το Πακιστάν, το Ιράν και την Ελλάδα.
Σήμερα, η Εφημερίδα «Αποδημητικά Πουλιά» με την έκδοση του 7ου φύλλου της βρίσκεται σε πολύ δυναμική πορεία, την οποία αρκετοί δεν φαντάζονταν καν ότι θα διανύσει.
Μάλιστα, κλείσαμε πλέον το πρώτο μας χρόνο, απολαμβάνοντας την «πτήση» μας στα ύψη και ευχαριστούμε όλες και όλους όσοι μας στήριξαν, μας υποστήριξαν και μας συμπαραστάθηκαν. Ευχαριστούμε επίσης και εκείνους που διαφώνησαν μαζί μας. Η στάση τους μας έδωσε διπλή δύναμη ώστε να τους διαψεύσουμε και να απολαύσουμε ακόμη περισσότερο την βελτίωση και την άνοδό μας.
Δεν γνωρίζουμε τι ακριβώς μας περιμένει στο μέλλον, αλλά ελπίζουμε η εφημερίδα μας να εκδίδεται για πολλά χρόνια ακόμη, αλλά ακόμα και αν για οποιονδήποτε λόγο σταματήσει, πάλι έχουμε την ικανοποίηση ότι γράψαμε, περιγράψαμε και αναφερθήκαμε σε εμπειρίες μας, στις αναμνήσεις μας, στις συνθήκες της ζωής μας και γενικότερα των προσφύγων. Μας αρκεί που κάποια στιγμή συμμετείχατε στον πόνο των συνανθρώπων σας και μας παρατηρήσατε.
Εμείς γράψαμε για τον καταυλισμό, εσείς απολαύστε του οίκου σας τον εφησυχασμό.
Εμείς περιγράψαμε το μπουρίνι, εσείς πιστέψτε στο μετέπειτα ουράνιο τόξο.
Και αν γράψαμε για τους πολέμους, εσείς πιστέψτε στην έλευση της ειρήνης.
Εμείς απλά πιστεύουμε ότι τα της καρδιάς, τις καρδιές αγγίζουν.
Κλείνω, με την ευχή της πτήσης των «Αποδημητικών Πουλιών» στην Ευρώπη, ίσως και σε όλο τον κόσμο!!!
Σχολιάστε