Στις 29 Φεβρουαρίου 2019 κυκλοφόρησε μια είδηση σχετικά με τους πρόσφυγες. Τα νέα αφορούν το σταδιακό τερματισμό της φιλοξενίας και της οικονομικής υποστήριξης όσων έχουν λάβει θετική απάντηση στο αίτημα ασύλου, ξεκινώντας από όσες και όσους αναγνωρίστηκαν ως πρόσφυγες πριν τον Αύγουστο του 2017.
Τα νέα οδήγησαν σε διαφορετικές αντιδράσεις. Εκείνοι που αντιτάσσονται στην απόφαση του Υπουργείου Μεταναστευτικής Πολιτικής μαζί με εργαζόμενους σε Μη Κυβερνητικές Οργανώσεις προχώρησαν σε απεργία και πορεία διαμαρτυρίας στο κέντρο της Αθήνας την Τρίτη 16 Μαρτίου. Αίτημά τους ήταν η παύση της διαδικασίας.
Η πρώτη ερώτηση που ήρθε στο μυαλό κάθε πρόσφυγα ήταν «Γιατί;» Ποιος είναι ο λόγος πίσω από τις εξώσεις; Είναι η μετεγκατάσταση αιτούντων ασύλου από τα νησιά ο λόγος πίσω από αυτή την απόφαση; Αν ναι, τότε οι νομοθέτες θα πρέπει να γνωρίζουν ότι έχουν επιλέξει τον λάθος δρόμο. Το μόνο που μπορεί να κάνει η μεταφορά ανθρώπων από τα νησιά στην Αθήνα, με αντάλλαγμα την έξωση παλαιότερων προσφύγων από τα καταλύματά τους, είναι να πάει την Ελλάδα πίσω στο 2015, όταν δεν μπορούσε να φιλοξενήσει όλους αυτούς που περιφέρονταν μέσα στην πόλη. Αυτή η καταστροφή ήταν αποδεκτή τότε γιατί όλες οι Ευρωπαϊκές χώρες δοκιμάζονταν από τα προσφυγικά κύματα. Μετά από τέσσερα χρόνια, όμως, η Ελλάδα ακόμα δεν είναι έτοιμη να προσφέρει στέγαση;
Είμαι σίγουρη πως αρκετοί θα βρεθούν πάλι στο δρόμο, αφού δύο χρόνια μετά την αναγνώριση τους ως πρόσφυγες στην Ελλάδα στηρίζονται μόνο στις δυνάμεις τους χωρίς να υπάρχει ουσιαστική ενσωμάτωση. Αν υπήρχαν μαθήματα γλώσσας για όλους τους πρόσφυγες στην Ελλάδα, αν είχαν αναγνωριστεί οι ικανότητες τους και όλες οι προσπάθειες που έχουν επενδύσει και αν ήταν σε θέση να βρουν δουλειά, τότε θα υποστήριζα και εγώ την απόφαση του υπουργείου.
Πιστεύω ακράδαντα ότι οι πρόσφυγες δεν πρέπει να υποβάλλονται σε μακροχρόνια φυλάκιση στα καμπ και πρέπει να γίνουν αποδεκτοί από την κοινωνία. Ωστόσο, σήμερα αντιτίθεμαι σε αυτή την απόφαση, επειδή ξέρω ότι έξω από το καμπ δεν μας περιμένουν θέσεις εργασίας ώστε να μπορούμε να νοικιάσουμε ένα σπίτι. Επίσης, δεν έχουμε μάθει καλά την ελληνική γλώσσα για να διαχειριστούμε μόνοι τις υποχρεώσεις μας.
Είμαι αντίθετη σε αυτή την απόφαση επειδή πιστεύω ότι αν δεν βρούμε δουλειά και ένα μέρος να κοιμηθούμε, σε μια χώρα που αγωνίζεται με ποσοστά ανεργίας άνω του 20%, θα καταλήξουμε στο Πεδίον του Άρεως, στη Βικτώρια και στις άλλες πλατείες της πόλης. Για πόσο ακόμα θα είμαστε σε θέση να ταΐσουμε εμάς και τα παιδιά μας; Πολλοί θα στραφούν σε εγκλήματα όπως η κλοπή ή στην πορνεία. Έτσι, θα δημιουργηθεί μια νοσηρή ατμόσφαιρα την οποία θα καπηλευτούν Έλληνες κακοποιοί αφού θα είναι πολύ εύκολο να κατηγορηθούν οι αλλοδαποί για όλα αυτά τα εγκλήματα. Η επίδραση στην ελληνική κοινωνία θα είναι μόνο αρνητική.
Άλλη μία ερώτηση που μου έρχεται στο μυαλό είναι αν ισχύει η συμφωνία μεταξύ ΕΕ και Τουρκίας που υπεγράφη το Μάρτιο του 2016. Σύμφωνα με τη συμφωνία αυτή δεν επιτρέπεται η είσοδος αιτούντων ασύλου στην Ελλάδα χωρίς τα απαραίτητα έγγραφα. Στόχος ήταν να μειωθούν οι ροές από την Τουρκία ώστε η κυβέρνηση να μπορεί να διαχειριστεί τη στέγαση και ενσωμάτωση όσων βρίσκονται ήδη στη χώρα. Βοήθησε όντως η συμφωνία; Αν ναι, γιατί παρατηρούμε καθημερινή αύξηση στον αριθμό των αιτούντων ασύλου; Γιατί μετά από 4 χρόνια στην Ελλάδα δεν υπάρχουν σταθερά εκπαιδευτικά προγράμματα για όλους τους πρόσφυγες ώστε να ενταχθούμε ταχύτερα;
Οι πρόσφυγες που βρίσκονται σήμερα στην Ελλάδα έχουν πολλές δεξιότητες και θα μπορούσε κανείς να υποστηρίξει ότι, αν τους δοθεί η ευκαιρία να εργαστούν, θα βοηθήσουν στην ανάκαμψη της ελληνικής οικονομίας. Βέβαια, αυτό θα ίσχυε αν οι κυβερνητικοί αξιωματούχοι και οι πολιτικοί δημιουργούσαν τις κατάλληλες προϋποθέσεις για τους πρόσφυγες, σε αντίθεση με τη θέσπιση ταχέων νόμων που δημιουργούν μόνο χάος στις κοινωνίες μας και τελικά σε όλη την Ευρώπη. Παρόλο που οι πολιτικοί πιστεύουν ότι οι εξώσεις δεν είναι μια νέα και αιφνιδιαστική απόφαση αλλά μια συνεχής διαδικασία, δεν θα έπρεπε να έχει δημιουργηθεί πρώτα ένα πλαίσιο επαγγελματικών και εκπαιδευτικών ευκαιριών για τους πρόσφυγες;
*Το άρθρο δημοσιεύθηκε στο τεύχος #13 των “Αποδημητικών Πουλιών”, που κυκλοφόρησε με την Εφημερίδα των Συντακτών στις 25 Μαΐου 2019.
Σχολιάστε