Αδιευκρίνιστες φωνές, μουρμουρητά, βαριά κοιτάγματα. Δεν μπορώ να τα καταλάβω όλα αυτά. Κάνεις πίσω και αναρωτιέμαι γιατί. Πώς νιώθεις για μένα; Τι έρχεται στο μυαλό σου όταν βλέπεις τα ρούχα μου, τη μαντήλα μου; Κάθε φορά που παρατηρώ πολύ προσεκτικά τους ανθρώπους ανακαλύπτω και κάτι καινούριο.
Οι άνθρωποι με κοιτούν περίεργα. Διαφορετικά. Δεν καταλαβαίνω τη γλώσσα σας αλλά το βλέπω στα μάτια σας. Η γλώσσα που μιλούν τα μάτια και το πρόσωπο είναι παντού κοινή. Βλέπω συμπόνια και συμπάθεια στα μάτια κάποιων και απέχθεια στα μάτια άλλων. Όταν κρατάτε απόσταση από μένα, νιώθω σαν να έχω κάποια μεταδοτική ασθένεια και είναι πολύ σκληρό να σου φέρονται σαν να είσαι άρρωστος χωρίς να είσαι. Κάποιοι από σας πιάνετε την τσάντα σας όταν με βλέπετε και αναρωτιέμαι αν φοβάστε ότι θέλω να κλέψω επειδή είμαι έτσι ντυμένη. Όταν το συνειδητοποιώ, φοβάμαι να μπω στο λεωφορείο ή το μετρό. Όταν είμαι στο λεωφορείο, προσπαθώ να σας δείχνω τα χέρια μου. Κρατάω τα χέρια μου απασχολημένα με κάτι για να σας καθησυχάσω ότι δεν είμαι κλέφτρα, είμαι απλά ένας άνθρωπος που φοράει μαντήλα.
Όταν κατεβαίνω από το λεωφορείο, παίρνω μια βαθιά ανάσα και περπατάω κουρασμένη και με ραγισμένη καρδιά. Μερικές φορές το βλέμμα σας είναι τόσο περίεργο επειδή φοράω αυτά τα ρούχα. Είμαι σίγουρη ότι σας αρέσουν τα δικά σας ρούχα και νιώθετε άνετα με αυτά. Κι εγώ έτσι νιώθω με τα δικά μου ρούχα, γι αυτό θα έπρεπε να με αποδέχεστε έτσι και να σέβεστε την επιλογή μου γι αυτή την ενδυμασία. Είναι σημαντικό να εκτιμάς τους ανθρώπους γι αυτό που διάλεξαν οι ίδιοι να είναι χωρίς να τους ζητάς να γίνουν σαν κι εσένα.
Κάποιοι από σας χαμογελάτε όταν με βλέπετε και αυτό το χαμόγελο αλλάζει τα πάντα μέσα μου. Με τη μία γαληνεύει την ψυχή μου και διώχνει όλες τις αρνητικές σκέψεις. Κάποιες φορές το κοριτσάκι σας με κοιτάει από το καρότσι κι εσείς στέκεστε μπροστά μου για να την προστατεύσετε από μένα, ίσως νομίζοντας ότι θα δει εφιάλτες το βράδυ, εξαιτίας της εμφάνισής μου.
Θυμάμαι μια φορά, έναν ψηλό άντρα ο οποίος έμοιαζε πολύ θυμωμένος, φώναζε και ούρλιαζε σε μια μικρή ομάδα γυναικών προσφύγων μουσουλμάνων με μαντήλα. Δεν ξέρω τι έλεγε αλλά φαντάζομαι πως μας καταριόταν, χρησιμοποιώντας τους χειρότερους υβριστικούς χαρακτηρισμούς που ήξερε. Ήμουν σοκαρισμένη. Δεν ήξερα τι να κάνω, προσπαθούσα να σκεφτώ τι θα έπρεπε να κάνω σε περίπτωση που επιχειρούσε να μας επιτεθεί. Δεν τολμούσα να κάνω βήμα. Ένιωσα τόσο τρομαγμένη γιατί έμοιαζε παρανοϊκός και ένιωσα ευγνωμοσύνη για σένα εκείνη τη στιγμή. Διάβασες το φόβο στα μάτια μου, έτρεξες σε μένα και στάθηκες μπροστά μου σαν ασπίδα για να με σώσεις, και με έσωσες. Σου είμαι πραγματικά ευγνώμων για τη βοήθειά σου.
Η μόνη κενή θέση στο λεωφορείο είναι δίπλα μου. Ο 3 ετών γιός σου με κοιτάζει. Κι εκείνος νιώθει ότι είμαι διαφορετική. Τον βάζεις να κάτσει δίπλα μου, εκείνος αμέσως βάζει τα κλάματα πιέζοντας τον εαυτό του να έρθει στο μέρος σου. Τον παίρνεις στην αγκαλιά σου και τον ησυχάζεις, τον σηκώνεις και με ένα πολύ όμορφο χαμόγελο, κάθεσαι δίπλα μου. Το παιδί σου τώρα κάθεται δίπλα μου και νιώθει ασφαλές στην αγκαλιά σου, κι εγώ νιώθω ανακούφιση και γαλήνη αφού με αντιμετώπισες χωρίς να έχει για σένα σημασία το πώς είμαι ντυμένη.
Μερικοί από εσάς μας φέρεστε τόσο καλά και πραγματικά σας θαυμάζω γι αυτό. Όπως τότε, όταν είχα πάει στο σούπερ μάρκετ για ψώνια. Κατά λάθος πήρα χοιρινό κρέας και το έβαλα μέσα στο καλάθι μου. Ήρθες σε μένα με ένα φιλικό χαμόγελο και μου έδειξες ότι ήταν χοιρινό. Με κάνει τόσο χαρούμενη το γεγονός ότι είστε ενημερωμένοι για τη θρησκεία μου, που ξέρετε ότι πρέπει να απέχω από κάποιες τροφές λόγω των πεποιθήσεών μου και νοιάζεστε για μένα. Εκτιμώ πολύ αυτή τη συμπεριφορά και ελπίζω ότι κάποιοι άνθρωποι που μας αντιμετωπίζουν σαν να μην είμαστε κι εμείς άνθρωποι όπως εσείς, να διαβάσουν αυτό το απόσπασμα και να αλλάξουν την άποψή τους για εμάς, τις μουσουλμάνες.
*Το άρθρο δημοσιεύθηκε στο τεύχος #1 των “Αποδημητικών Πουλιών”, που κυκλοφόρησε με την Εφημερίδα των Συντακτών στις 14-17 Απριλίου 2017.
Σχολιάστε