Στο 13ο τεύχος των «Αποδημητικών Πουλιών» είχαμε δημοσιεύσει ένα άρθρο για τους πρόσφυγες που είχαν λάβει άσυλο πριν από τον Αύγουστο του 2017. Θα έπρεπε να φύγουν από τα σπίτια τους και δεν δικαιούνταν πλέον οικονομική ενίσχυση, καθώς οι πρόσφυγες μπορούν να έχουν δωρεάν στέγαση και οικονομική ενίσχυση μόνο για 6 μήνες από τη στιγμή που λαμβάνουν άσυλο. Και πάλι, στα τέλη Μαΐου του 2020 αγωνιούμε για το ίδιο θέμα.
Τότε είχαμε σχολιάσει ότι αν η κυβέρνηση δεν φροντίσει για την κοινωνική τους ένταξη, αυτό θα προκαλέσει μεγάλο πρόβλημα σε χιλιάδες πρόσφυγες. Καθώς οι πρόσφυγες δεν έχουν μάθει τη γλώσσα και η αγορά εργασίας δεν είναι σε θέση να τους απορροφήσει (σε μία χώρα με ανεργία σχεδόν 20%), οι πιθανότητες να βρουν εργασία και στέγη είναι μηδενικές. Επομένως η πρώτη τους επιλογή για να επιβιώσουν θα είναι η πλατεία Βικτωρίας στην Αθήνα. Και τώρα συμβαίνουν στην πραγματικότητα όλα όσα είχαμε προβλέψει.
Δεκάδες οικογένειες έχουν εκτοπιστεί στην πλατεία Βικτωρίας. Αυτή τη φορά εκτός από τους χιλιάδες αιτούντες άσυλο θα χτυπηθεί πολύ σκληρά και το ιατρικό προσωπικό. Σε περίπτωση που συνεχιστεί αυτή η κατάσταση στις πλατείες, δεν θα πρέπει να παραμελήσουμε την πανδημία του Κορωνοϊού. Βέβαια, πέντε χρόνια μετά την άφιξή τους στην Ελλάδα, το να βρεθούν οι πρόσφυγες σε μια τέτοια κατάσταση σύγχυσης θα είναι απαράδεκτο. Πότε θα είναι η Ελλάδα έτοιμη να υποδεχτεί τους πρόσφυγες; Θα χρειαστεί ακόμη μια πενταετία;
Κάποιες ειδήσεις λένε ότι η εξάμηνη υποστήριξη μετά τη λήψη ασύλου έχει αλλάξει σε ένα έτος. Το ερώτημα είναι, σε ποιες αλλαγές έχει προχωρήσει η κυβέρνηση ώστε να προωθήσει την κοινωνική ένταξη και τη δημιουργία θέσεων εργασίας για τους πρόσφυγες που λαμβάνουν άσυλο και έχουν αυτή την προθεσμία για την υποστήριξή τους;
Αρκεί να κοιτάξουμε γύρω μας για να αντιληφθούμε ότι η άφιξη προσφύγων και μεταναστών στην ελληνική κοινωνία έχει δημιουργήσει εκατοντάδες θέσεις εργασίας. Την ώρα που πολλοί δεν θέλουν να νοικιάσουν τα σπίτια τους σε πρόσφυγες και τόσοι έχουν χάσει τη δουλειά τους λόγω κορωνοϊού, πώς περιμένουμε μετά από δυόμισι μήνες σε καραντίνα και με κλειστά μεσιτικά γραφεία να αφήσουν τα σπίτια τους οι πρόσφυγες; Η ελληνική κυβέρνηση έχει προετοιμάσει τις συνθήκες για να εργαστούν οι πρόσφυγες και είναι εκείνοι που δεν εκμεταλλεύονται αυτή την ευκαιρία και δεν στέκονται στο ύψος των περιστάσεων; Δεν θέλω να κρίνω μονομερώς. Σίγουρα υπάρχουν πρόσφυγες και μετανάστες που δεν αναζητούν εργασία και δεν δραστηριοποιούνται. Όμως το 80% των προσφύγων που έχουν αναγκαστεί να φύγουν από τα σπίτια τους είναι γυναίκες, παιδιά και ευάλωτες ομάδες.
Μιλάω για τους τους πολιτικούς που λαμβάνουν αποφάσεις μέσα σε μια νύχτα και την άλλη μέρα τις εφαρμόζουν χωρίς να σκεφτούν ότι οι αποφάσεις αυτές θα οδηγήσουν χιλιάδες ανθρώπους στην αστεγία.
Καμιά φορά σκέφτομαι πως έχω χαθεί σε ένα τρομακτικό μυθιστόρημα και δεν θέλω να πιστέψω ότι εμείς οι άνθρωποι είμαστε που σκοτώνουμε τους συνανθρώπους μας για το χρώμα του δέρματος και πυροβολούμε ανθρώπους επειδή διασχίζουν παράνομα τα σύνορα αναζητώντας την ειρήνη.
Μπορούμε να αποκαλούμαστε άνθρωποι, όταν στη μία άκρη του κόσμου ακούγεται το “Δεν μπορώ να αναπνεύσω” και στην άλλη “Φέρε λίγο νερό, κάηκα!”; Καμιά φορά κουράζομαι να γράφω για την ελπίδα, όταν η ίδια είμαι απελπισμένη. Αλλά έχω υποσχεθεί στον εαυτό μου να μην υποκύψω. Θα γράφω για τη φλόγα της δικαιοσύνης που κάπου στη Γη είναι ακόμα αναμμένη, για τη ζωή των ανθρώπων που δεν παύει να έχει αξία και για τα παιδιά που το μέλλον τους θα είναι φωτεινό. Ακόμα και αν είμαι η μόνη, πάλι θα γράφω για αυτά, επειδή δεν θέλω η γενιά μας να συνηθίσει τον πόλεμο, τις διακρίσεις, την τυραννία, τις ανισότητες. Όπως διάβασα σε ένα βιβλίο, η συνήθεια είναι η πιο δειλή ασθένεια. Ας μη συνηθίσουμε την ανισότητα και την ασχήμια!
Σχολιάστε