Και φέτος, πολλοί από εμάς ζούμε σε διάφορες δομές φιλοξενίας προσφύγων στην Ελλάδα. Αυτές οι δομές μοιάζουν με προσωρινά σπίτια αναμονής για όσους μένουν εκεί μέχρι να μας στείλουν σε άλλη χώρα. Πολλοί ψάχνουν νόμιμους ή παράνομους δρόμους για να φτάσουν σε μια χώρα της Δυτικής Ευρώπης. Αλλά μέχρι να έρθει αυτή η ώρα, πώς περνάει η μέρα μέσα στο καμπ; Πώς είναι η ζωή στην Ελλάδα και η αναμονή για ένα καλύτερο αύριο;
Αναγκαζόμαστε να ζούμε με υπομονή μέσα στα καμπ. Δεν μπορούμε να ζήσουμε στην Ελλάδα και αυτό μας αναγκάζει να φύγουμε σε άλλες χώρες, καθώς εδώ δεν υπάρχει κάποιο πρόγραμμα για τη ζωή των προσφύγων. Αισθανόμαστε αβεβαιότητα για το μέλλον μας. Με αυτό το ρεπορτάζ σας παρουσιάζουμε την υπομονή που κάνουν οι πρόσφυγες μέσα από τα δικά τους λόγια.
Κύριος Σαριφί, 44 ετών
Αρχικά έμενα στο καμπ της Μαλακάσας μαζί με την οικογένεια μου. Εδώ και καιρό όμως ζω μόνος μου στο καμπ περιμένοντας για την επανένωση με την οικογένεια μου στη Γερμανία. Περιμένω να φτάσω κοντά τους με οποιοδήποτε τρόπο. Είναι δύσκολο να κάνεις υπομονή στο καμπ της Μαλακάσας. Είναι ένα μέρος που δεν σου παρέχει ασφάλεια. Καμία ασφάλεια, ούτε καν στην πύλη του καμπ. Όποιος θέλει μπορεί να μπει στο καμπ χωρίς άδεια. Όλη αυτή η φασαρία και η ένταση δυσκολεύουν την κατάσταση. Κατά την άποψή μου, έχουν αργήσει να με στείλουν για επανένωση με την οικογένεια μου. Τον τελευταίο καιρό κάνω πολλή υπομονή και προσπαθώ να φτιάξω τις σχέσεις των ανθρώπων μέσα στο καμπ, να μη μαλώνουν. Με ξέρουν σαν το ‘άσπρο μούσι’, σαν τον σοφό του καμπ.
Z., 17 ετών
Εδώ και δύο χρόνια ζω στο καμπ Θήβας. Είμαι από το Αφγανιστάν. Περιμένω εδώ με υπομονή χωρίς να γνωρίζω το μέλλον μου. Αρχικά ήθελα να κάνω επανένωση με τον αδερφό μου, αλλά το αίτημά μας απορρίφθηκε. Αναγκαστήκαμε να μείνουμε στην Ελλάδα και να κάνουμε αίτηση για άσυλο. Ακόμα περιμένουμε τα διαβατήρια μας και μάλλον θα πρέπει να κάνουμε υπομονή για μήνες ή χρόνια. Προσπαθώ να ασχολούμαι με το σχολείο, τη γυμναστική, το ποδόσφαιρο και τη ζωγραφική μέχρι να τελειώσει όλη αυτή η αναμονή. Δεν είναι εύκολη υπόθεση η υπομονή. Κυρίως γιατί στο καμπ της Θήβας μένουν και ασυνόδευτα αγόρια μαζί με τις άλλες οικογένειες και δημιουργούνται εντάσεις. Η αστυνομία δεν μας δίνει σημασία. Η υπομονή σε αυτό το σημείο είναι πιο δύσκολη για τις γυναίκες και τα κορίτσια. Το μήνυμά μου για τον κόσμο που ζει στο καμπ είναι να ασχολούνται με πράγματα που τους κάνουν καλό, να πηγαίνουν στο σχολείο και να ασχολούνται με τα μαθήματά τους. Να μην χάνουν το χρόνο τους σε ανούσια πράγματα και να ζουν με την ελπίδα ότι θα φτάσουν εκεί που θέλουν, να μην χρειάζεται κάνουν κι άλλη υπομονή.
Τζαφάρ Αλί
Μένω στο καμπ του Σχιστού, το οποίο είναι κοντά στον Πειραιά και την Αθήνα. Έφτασα στην Ελλάδα πριν από ενάμιση χρόνο και φέτος ζω εδώ στο καμπ. Όχι μόνο εγώ που είμαι ασυνόδευτος, αλλά όλοι οι πρόσφυγες περιμένουμε να φύγουμε από την Ελλάδα για μια χώρα της Ευρώπης. Όλοι πιστεύουν ότι το καμπ είναι ένα προσωρινό σπίτι της αναμονής και ότι μια μέρα θα γλιτώσουν. Η ζωή στο καμπ είναι δύσκολη για όλους και μπορώ να σας πω με σιγουριά πως όλοι αντιμετωπίζουμε ψυχολογικά προβλήματα λόγω αυτής της κατάστασης. Παρακολουθώ μαθήματα αγγλικών και ελληνικών και ελπίζω να βελτιωθώ. Πριν πήγαινα σε ελληνικό σχολείο αλλά δεν ήξερα τη γλώσσα και έτσι αποφάσισα να μάθω πρώτα τη γλώσσα και μετά να συνεχίσω κανονικά το σχολείο. Το μήνυμά μου για τους πρόσφυγες είναι να κάνουν υπομονή και να προσπαθούν. Αφού διαβάσουν αυτό το κείμενο ελπίζω να έχουν καταλάβει τα ψυχολογικά προβλήματα και τα προβλήματα της ζωής που αντιμετωπίζουμε. Να είναι γενναίοι και να συνεχίσουν να εκπαιδεύονται, να μαθαίνουν περισσότερα πράγματα και να βελτιώνονται. Ελπίζω να έχουν καταλάβει.
Σχολιάστε