Τους τελευταίους μήνες που όλοι έμειναν σπίτι, τα Αποδημητικά Πουλιά σταμάτησαν για λίγο το ταξίδι τους, μένοντας στη φωλιά τους. Ζήσαμε μια πρωτόγνωρη εμπειρία: μία πανδημία που μας έκανε να επανεκτιμήσουμε πράγματα που θεωρούσαμε δεδομένα και να αναγνωρίσουμε τη σημασία της αλληλεγγύης και της συλλογικής προσπάθειας.
Αναρωτιόμασταν όμως, τι μπορούσαν να κάνουν όσοι δεν έχουν σπίτι. Τι μέτρα αυτοπροστασίας μπορούσαν να τηρούν εκείνοι που ακόμα και πριν την πανδημία δυσκολεύονταν να τηρήσουν βασικούς κανόνες υγιεινής;
Η καραντίνα μάς κράτησε μακριά. Αυτό κάποιες στιγμές ήταν βαρετό, κάποιες αγχωτικό και κάποιες δημιουργικό, μιας που ανακαλύψαμε τα ταλέντα μας. Γράψαμε, ζωγραφίσαμε, μαγειρέψαμε, μάθαμε ξένες γλώσσες. Αυτό το διάστημα εμπλουτίσαμε επίσης την ιστοσελίδα μας, migratorybirds.gr, όπου μπορείτε πλέον να βρείτε όλα τα τεύχη της εφημερίδας. Ενεργοποιήσαμε ξανά το ραδιόφωνό μας, το Ράδιο Πικραλίδα, με ένα podcast όπου περιγράψαμε τι σήμαινε για μας αυτή η περίοδος.
Η ομάδα μας έμεινε σε επαφή. Μείναμε φωλιά και μείναμε ενεργοί. Παρακολουθούσαμε τις εξελίξεις και μας ανησύχησαν πολλά, για τα οποία γράφουμε στο 18ο τεύχος της εφημερίδας μας. Γράφουμε λοιπόν, για την πανδημία και την περίοδο της καραντίνας, που είχε να μας διδάξει πολλά, αλλά και για την επίπτωσή της στην επικοινωνία και στις ανθρώπινες σχέσεις. Περιγράφουμε επίσης, πώς ήταν αυτή η ιδιαίτερη συνθήκη για τα παιδιά στο Safe Zone του camp του Σχιστού. Μιλάμε για το ρατσισμό του 21ου αιώνα, με αφορμή την υπόθεση του Τζόρτζ Φλόιντ και το κίνημα “Δεν μπορώ να αναπνεύσω” (“I can’t breathe”) και ανησυχούμε για το ζήτημα της στέγασης των προσφύγων. Δίνουμε τη δική μας οπτική για τη γενιά μας, την Generation Z (Γενιά Ζ), που παίζει την τεχνολογία στα δάχτυλα. Στην τελευταία, ελεύθερη σελίδα στέλνουμε τα δικά μας μηνύματα στον απόηχο της καραντίνας.
Σχολιάστε