حافظۀ پایدار

به گفتۀ فیلسوف انگلیسی، توماس هابز، انسان زندگی منزوی دارد و انسان ها طبیعتاً رقابتی و آسیب پذیر هستند. ژاک  ژاک روسو، ولی با این وجود، عقیدۀ دیگری را اتخاذ کرده بود، زیرا او معتقد بود که طبیعتِ انسانی می تواند شکل بگیرد. وی تصریح کرد: انسان با آموزشِ خوب می تواند امکاناتی را که طبیعت به او می دهد را توسعه دهد و آزادی خود را حفظ کند. از طرفِ دیگر سقراط، یکی از اولین کسانی بود که استدلال می کرد که فطرتِ انسان ذاتاً خوب است. البته هرکدام از این فیلسوفان استدلالهای خاصِ خود را داشتند.

افرادی که از زندگی ما گذر می کنند، خاطراتِ خوب و بدی را از خود بجای می گذارند. اما حافظۀ انعطاف پذیرِ ما می تواند از فیلمِ شناخت ما از دیگر انسان ها فقط عناصُرِ خوب آن را برش دهد و نگاه  دارد، آنها را در مکانی تمیز ذخیره کند تا در زمانِ نیاز به آنجا برگردد.

ما نمی توانیم دوستیِ خود را به کسی از آخرین برخوردی  که منجر به اختلافِ نظر شده است خلاصه کنیم و فوراً یک دوست جدید پیدا کنیم. حافظۀ ماندگار ما هماهنگی و انسانیت را در درون ما حفظ می کند. ما به راحتی می توانیم فیلم های قدیمی را از گرد و غُبار تمیز کرده و آنها را با لبخندی دوباره به زندگی برگردانیم. ما در آنجا بهترین لحظات و خاطراتِ خود را حفظ می کنیم، این تنها ابزاری است برای اندازه گیری اینکه چقدر شخصی با ما خوب بوده است. اگر نیم ساعت خوب بوده این بدین معناست که مدت زمانش درحافظه شما نیم ساعت زیباییِ مداوم است. گذشته ازاین که شما موظف به تغییر برداشت های خود یا روحیۀ او نیستید. ما می توانیم گذشتۀ بد را نادیده بگیریم و اوقاتِ خوب را با او را حفظ کنیم.

هر کدام از ما چیزی به نام “روزهایِ خوب” داریم که هیچ ارتباطی با شرایطِ عمومی که در آن زندگی می کردیم ندارد بلکه به زیبایی روحیه ای که با آنها روبرو بودیم.

 یکی از دوستانم یک بار از من پرسید که چرا روزهای محاصره را “روزهایِ خوب” می نامم. پاسخ دادم که: “زیبایی این روزها این بود که با تو و بهترین دوستانم را آشنا شدم”.

یک زمانِ درونی در روح ما وجود دارد که بدون توجه به اتفاقاتِ بیرون، احساسِ راحتی و امنیت می کنند. ارزشِ انسان در زندگی به میزانِ لحظاتِ زیبایی است که وی در فیلم سینماییِ زندگی خود تجربه کرده است، جایی که او خاطراتِ بد را قطع می کند و فقط لحظه های خوب را حفظ می کند.

یک لحظه زیبا از یک دوستی معادلِ یک دورۀ کامل از اشتباهات است. بدونِ خاطرۀ ماندگار زیبایی های زیادی را از زندگیِ شخصیِ خود از دست می دهید. درست است که برخی اشتباهات غم انگیز هستند، اما زندگیِ انسان زنجیره ای  زیبا از اشتباهات است که با گذشتِ زمان به چیزی خنده دار تبدیل می شود که شما آن را به خاطر می آورید و می خندید.

من دوست دخترانم را به خاطر می آورم. دلم برای آن ملتِ بی گناه تنگ شده است. در حالِ حاضر من برای جمع آوری بهترین صحنه ها، به حافظۀ قدرتمندم احتیاج دارم تا فیلمِ زندگی خود را به زیباترین شکل کارگردانی کنم.