Είναι η Γη απέραντη; Υπάρχει αρκετός χώρος για όλους; Μήπως σας φαίνονται παιδιάστικες αυτές οι ερωτήσεις; Αν σας έκανε αυτές τις ερωτήσεις ένα παιδί, το πιο πιθανό είναι ότι θα του λέγατε: «Φυσικά, η Γη είναι απέραντη και υπάρχει αρκετός χώρος για όλους. Σ’αυτή τη Γη όλοι ζούμε χαρούμενοι κι ευτυχισμένοι». Αν όμως αυτές οι ερωτήσεις διατυπώνονταν από ένα νέο κορίτσι σαν κι εμένα, τότε τι θα απαντούσατε; Αν απαντούσατε το ίδιο, τότε δεν θα καταφέρνατε να με κάνετε να χαμογελάσω, όπως θα έκανε ένα παιδί. Θα σας έλεγα το εξής: Αν η Γη ήταν απέραντη και υπήρχε αρκετός χώρος για όλους, τότε δεν θα ήταν χωρισμένη σε κομμάτια, δεν θα υπήρχαν σύνορα, δεν θα υπήρχε Η χώρα μου και Η χώρα σου. Θα σου έλεγα «δεν έχει σημασία από πού κατάγεσαι, αλλά το ότι είμαστε όλοι πολίτες της Γης». Όλα αυτά μού ακούγονται αστεία, σαν απλά συνθήματα. Θα σου πω ότι η Γη ήταν πράγματι απέραντη, αλλά εμείς οι άνθρωποι τη χωρίσαμε σε μικρά ή μεγαλύτερα κομμάτια για να την κάνουμε δική μας. Θα σου πω ότι εγώ δεν έχω δικό μου ούτε καν ένα μικρό κομματάκι πάνω σ’ αυτή την απέραντη Γη. Εφόσον είμαστε όλοι πολίτες της Γης και η εθνικότητα δεν έχει τόση σημασία, τότε γιατί μόλις με βλέπετε η πρώτη ερώτηση που σας έρχεται στο μυαλό είναι «από πού είσαι;»;
Το να θεωρείτε ότι ένας μετανάστης νιώθει στ’ αλήθεια χαρούμενος και άνετος στις χώρες σας, δεν ισχύει και είναι επώδυνο για μένα. Σε κανέναν δεν αρέσει να αφήνει την πατρίδα του, τη χώρα όπου γεννήθηκε, μεγάλωσε και απέκτησε τις πρώτες του εμπειρίες. Σε κανέναν δεν αρέσει να εγκαταλείπει τους αγαπημένους του και να φεύγει. Δεν είμαι ευτυχισμένη, επειδή οι άνθρωποι στων οποίων την πόλη κατοικώ δεν είναι χαρούμενοι με την παρουσία μου. Το μόνο που έχω είναι ασφάλεια. Ή, μάλλον, όχι! Αυτές τις μέρες ούτε ασφάλεια έχω πια. Δεν είμαι ευτυχισμένη, γιατί αυτές τις μέρες οι γείτονές μου δεν είναι χαρούμενοι που μένω κοντά τους. Έχω, όμως, ασφάλεια. Ή, μάλλον, όχι, πάλι ξεχάστηκα, ούτε ασφάλεια έχω πια. Δεν είμαι ασφαλής όταν ένας Γερμανός πολιτικός ανακοινώνει με υπερηφάνεια «έστειλα 69 Αφγανούς μετανάστες πίσω στη χώρα τους», με αφορμή τα 69α γενέθλιά του. Ένας από αυτούς τους 69 μετανάστες, που είχε ζήσει 8 χρόνια στη Γερμανία, αυτοκτόνησε. Μπορώ να είμαι ευτυχισμένη σε μια ήπειρο, όπου οι πολιτικοί παίζουν έτσι με τη ζωή ενός μετανάστη;
Δεν μου αρέσει που θεωρείτε πως οι κυβερνήσεις σας μάς δίνουν τα λεφτά των φορολογούμενων και, αν φαίνομαι καλά, είναι χάρη στους φόρους σας, αλλά αν δεν φαίνομαι καλά, είναι γιατί είμαι μια βρόμικη μετανάστρια. Σκεφτείτε το. Δεν πληρώνατε φόρους προτού οι μετανάστες έρθουν στη χώρα σας; Τότε δεν πληρώνετε φόρους για μένα. Ήθελα να ζω σε μια ειρηνική χώρα και να πληρώνω χιλιάδες σε φόρους, ώστε να έχω μια εθνικότητα, κι απλά να έχω ένα μικρό κομμάτι γης που να μπορώ να αποκαλώ σπίτι μου. Αν νομίζετε πως είμαι ευτυχισμένη ζώντας σε μια χώρα που δεν είναι δική μου, έχοντας μια μικρή μηνιαία οικονομική υποστήριξη και ούσα υπόλογη για το καθετί που αγοράζω, θα πρέπει να το ξανασκεφτείτε.
Ελάτε στη θέση μου. Εδώ και πολύ καιρό δεν έχω την ευκαιρία να επιλέξω πού θέλω να ζήσω. Μερικές φορές δεν έχω καν το δικαίωμα να καθίσω σε μια θέση στο λεωφορείο. Μερικές φορές για μήνες τα παιδιά μου δεν έχουν το δικαίωμα να πάνε στο σχολείο. Θα θέλατε να είστε στη θέση μου και κάθε φορά που περιμένετε το μετρό να φοβάστε ότι μπορεί κάποιος να σας σπρώξει στις ράγες; Θα θέλατε να είστε στη θέση μου και κάθε πρωί που ξυπνάτε το πρώτο πράγμα που κάνετε είναι να ενημερώνεστε για τις τελευταίες πολιτικές εξελίξεις για το προσφυγικό ή για φασιστικές επιθέσεις ενάντια σε μετανάστες ή για τον αριθμό των ανθρώπων που χάθηκαν στο Αιγαίο;
Ναι, όλα αυτά συμβαίνουν στη Γη μας και όχι σε βιβλία ή ιστορίες. Δεν είμαι ευτυχισμένη, είμαι απλώς ασφαλής. Φοβόμουν την έλλειψη ασφάλειας, τον πόλεμο, το θάνατο. Φοβόμουν μην κρεμάσουν τον πατέρα μου επειδή μίλησε για την ειρήνη, μην μετατραπεί ο γάμος του αδερφού μου σε πένθιμη τελετή εξαιτίας μιας πιθανής επίθεσης αυτοκτονίας, μήπως χάσω και τα πιο βασικά ανθρώπινα δικαιώματα. Πράγματι, με φόβιζαν όλα αυτά και αναζήτησα καταφύγιο στη χώρα σας.
Η χώρα σας δεν είναι δική μου χώρα, είναι απλώς ένα καταφύγιο για μένα. Είμαι εδώ για να είμαι ασφαλής, αλλά μερικές φορές δεν μπορώ να έχω ούτε αυτό. Θυμηθείτε τι έγινε στα Εξάρχεια στις 26 Αυγούστου 2019. Ήταν 5 το πρωί, εγώ κοιμόμουν έναν ύπνο βαθύ κι ονειρευόμουν όλα αυτά που δεν θα μπορέσω ποτέ να αποκτήσω, όταν η αστυνομία σας εισέβαλε στο σπίτι κι εκδίωξε εκατοντάδες γυναίκες και παιδιά από εκεί που ζούσαν. Πρέπει το “καθάρισμα” μιας περιοχής, η οποία αποτελεί άντρο της διακίνησης ναρκωτικών, να γίνεται στις 5 τα ξημερώματα χωρίς καμία προειδοποίηση; Το 80% των ανθρώπων που έμεναν σ’ αυτές τις καταλήψεις ήταν αθώες γυναίκες και παιδιά. Ο φόβος και η τρομοκρατία ήταν το δώρο της αστυνομίας προς τα παιδιά των Εξαρχείων στις 5 το πρωί! Σας έδωσε ποτέ τόση χαρά ένα δώρο;
Όλα αυτά δεν είναι υπερβολή. Είναι μια σύντομη περίοδος από τη ζωή ενός μετανάστη. Τα γράφω γιατί πρέπει να ξέρετε πως πίσω από κάθε χαμόγελο κρύβεται μια οργισμένη θλίψη. Τα γράφω γιατί πρέπει να ξέρετε πως τα ευρώ και τα χρήματα δεν αρκούν για να λύσουν κανένα πρόβλημα. Θα κάνω ό,τι καλύτερο μπορώ ώστε να κάνω πράξη τις λέξεις του Γκάντι: «γίνε η αλλαγή που θέλεις να δεις στον κόσμο». Θα διδάξω στο παιδί μου ότι μαζί μπορούμε να αλλάξουμε τον κόσμο και να τον κάνουμε μια απέραντη γη χωρίς σύνορα. Μπορούμε να διαλέξουμε το δρόμο της ανθρωπιάς, όχι της φυλής, της εθνικότητας ή της θρησκείας. Θα διδάξω στο παιδί μου πως οι λέξεις έχουν δύναμη, αλλά θα είναι πιο ισχυρές αν τις κάνουμε πράξη. Ας δράσουμε και ας κάνουμε πράξη τα συνθήματα που μιλούν για ελευθερία, ισότητα και ανθρώπινα δικαιώματα.
Σχολιάστε