تاریخ منطقه ای به نام فلسطین به دوران ماقبل تاریخ بر میگردد، زمانیکه تقریبآ تمام قدرت های رو به رشد بزرگ ساکن در خاورمیانه در آن زندگی می کردند. این قطعه حاصلخیز زمین مورد هدف فاتحان بزرگ قرار گرفت و صحنه ای بود که جنگهای خونین در آن جریان داشت و ادامه می یابد. این منطقه تاریخی در خاورمیانه بین مدیترانه و رود اردن، برای برخی به عنوان سرزمین اسرائیل یا سرزمین مقدس و به ویژه منطقه اورشلیم شناخته میشود، بیش از یک قرن مرکز جهان دپیلماتیک مدرن بوده است.
جدیدترین مسئله در مورد صحنه ژئوپلیتیک (وابسته به جغرافیای سیاسی) جهانی در مورد فلسطین به قرن نوزدهم بر میگردد. زمانیکه آزار، شکنجه و نابودی سازمان یافته ای یهویان در اروپا آغاز شد، صهیونیسم به عنوان جنبشی ناسیونالستی از آیین یهودی متولد شد. به دلیل اعتقادات مذهبی آنها، قربانیان این خصومت ها در جستجوی یک خوشبختی بهتر و اسکان دائمی به فلسطین هدایت شدند. همراه با فروپاشی امپراتوری عثمانی ، انگلیس کنترل منطقه گسترده تری را در دست گرفت و در سال ۱۹۱۷ دولت انگلیس بیانیه بالفور را امضا کرد و از تأسیس دولت یهودی در فلسطین حمایت کرد. سه سال بعد، در آگوست سال ۱۹۲۰ پیمان شورور ادعاهای جامعه یهودیان را به رسمیت شناخت.
اوج این بحث جهانی در سال ۱۹۴۷ زمانی اتفاق افتاد که سازمان ملل تصمیم به ایجاد دو کشور را با تصویب قطعنامه ۱۸۱ گرفت، طبق آن ۵۵% از منطقه تعریف شده به جامعه یهودیان داده شد و ۴۳% به جامعه عرب (توزیع نامتناسب از دو جمعیت)، در حالی که شهر اورشلیم تحت کنترول بین المللی قرار داشت. با وجود که مقاومت فلسطینیان و جهان عرب آن زمان، این طرح تصویب شد و در سال ۱۹۴۸دولت اسرائیل متوولد شد. با این حال، در همان زمان جنجالی به وجود آمد که هزاران کشته بر جا گذاشت. در همان سال، کشورهای همسایه تازه تاسیس شده علیه آن اعلان جنگ کردند. پیامدهای این جنگ منجر به اشغال ۸۷% سرزمینهای اسرائیل شد و آغاز روند اخراج دسته جمعی و نابودی جمعیت بومی شد.
روزی که در حافظه ملی فلسطین حک شده است، به نام ناکبا (مصیبت)، در ۱۴ مه ۱۹۴۸اتفاق افتاد. ۷۰۰،۰۰۰افراد فلسطینی مجبور به ترک خانه های شان شدند و در اردوگاه های پناهندگان اسکان یافتند ، در جای که آنها امروز در آن زندگی می کنند. در ماه ژوئن ۱۹۶۷ در یک جو جهانی از جنبش های ضد استعماری، جنگ شش روزه رخ داد، درگیری که در آن اسرائیل پیروز شد و بیشتر منطقه را تحت کنترل خود گرفت، در حالی که امید به استقلال عرب به تدریج از بین رفت.
به هر حال، در ۹ دسامبر ۱۹۸۷ فلسطینیان علیه اشغال اسرائیل قیام کردند. این دوره به عنوان انتفاضه اول شناخته می شود. سپس جنگی نابرابر بین مردان جوان با استفاده از سنگ و سلاح بداهه علیه ارتش پیشرفته از نظر فنی آغاز شد که با توافقنامه اسلو به ویژه مشکل ساز پایان یافت. این قطعنامه به عنوان مسئله مشکل دار شناخته شده است زیرا به عنوان به رسمیت شناخته شدن کشور اسرائیل ، همین مورد برای طرف مقابل اتفاق نمی افتد. در عوض، تشکیلات خودگردان فلسطین ایجاد شد که بطور عمده از نظر مالی توسط دولت اسرائیل کنترل میشد و نتیجه آن همکاری علیه مردم فلسطین است.
حماس، یک سازمان تروریستی که از انتفاضه اول ظهور کرد، حملات خود را بر اسرائیلی ها تشدید کرد و توافقنامه ها از هم پاشید، همانطور که این سازمان به عنوان جنبشی مستقل از تشکیلات فاسد فلسطین محبوبیت پیدا کرد. درگیری نابرابری از سال ۲۰۰۱ آغاز شده است، فلسطین تحت حاکمیت اسرائیل و غزه و یا به عبارت دیگری، بزرگترین زندان آزاد جهان -که باعث می شود فلسطینی ها در کشوری که متولد شده اند پناهنده شوند.
ین مسئله در ماه مه ۲۰۲۱ دوباره شعله ور شد و دولت اسرائیل به مدت بیش از ده روز به طور مداوم سرزمین های اشغالی فلسطین و نوار غزه را بمباران کرد. از این بازخیز بیشتر از ۲۳۰ نفر جان شان را از دست دادند، هزاران نفر زخمی شدند، بیش از ۳۸۰۰۰ نفر مجبور به ترک خانه های خویش شدند از آنجایی که بسیاری از
خانه ها تبدیل به ویرانه شده اند.
چهارمین ارتش قدرتمند سیاره زمین ادعا می کند که به دلیل حفاظت از خود علیه غیر نظامیان خشن است… محافظت خود از چه چیزی؟ چی تعداد کودک کشته شده دیگر لازم است تا ارتش اسرائیل احساس کند خطر ازبین رفته است؟ به نظر می رسد حملات به اردوگاه های پناهندگان و بمب انداختن روی خانه بیشتر شبیه جنایات جنگی و کمتر شبیه دفاع شخصی است. و درمورد بقیه کره زمین چطور؟ ابرقدرت های جهانی بدون مداخله مشاهده می کنند (البته اگر قصد فروش اسلحه اسرائیل را دارند). و در مورد رسانه چطور؟ رسانه های متعارف بار دیگر مسئله فلسطین را به طرز مشکوکی یک طرفه ارائه می دهند، و گزارش می دهند از آژیرهایی که ساکنان تل آویو را شب بیدار نگه می داشتند و نه از مادرانی که فرزندان خود را در همان اتاق جمع کرده بودند تا اگر در شب داخل آن بمبی می افتد کسی “پشت” نماند و درد عزاداری را تجربه کند.
ما در مورد تصاویر وحشت، تصاویر جنگ و تصاویر از نسل کشی مداوم صحبت میکنیم، در حالی که از بین همه کسانی که واقعاً قدرت انجام کاری در مورد آنها را دارند از فاصله امن تماشا می کنند، “توصیه هایی” برای آتش بس ارائه میدهند. در همان زمان که دیگران تصمیم می گیرند موضعی در مورد این مسئله اتخاذ نکنند زیرا “حساس است” اجازه بدهید ما انتخاب کنیم که در مورد جنایاتی که رخ داده، با صدای بلندتر تا حد ممکن صحبت کنیم!
Add comment