“سکوت می‌کنیم ، زمزمه می‌کنم ، حرف میزنم ، داد میزنم ،این حقِ من است”

بیست نوامبر روز جهانی‌ حقوقِ کودکان کمپینِ دوهزارو هفده

برای یک بارِ دیگر ماهِ نوامبر اینجا هستیم ، دوباره به یاد بیاوریم حقوقِ کودکان را در کمپین هایی که انجام به فعالیت میکنند با این پیش زمینه در  روز جهانی‌ حقوق کودکان.                                           

امسال کمپین تمرکز بر حقِ آزادی بیان دارد و بچه‌ها این حق را دارند ، حرفی‌ که می‌توان به روشی دیگر بیان کرد  با صدای کم یا بلند ، با زمزمه یا حتی با سکوت    .                                                       

پس رمز ما این است :                                                              

سکوت میکنم، زمزمه می‌کنم ، حرف میزنم ،داد میزنم ، این حق  را دارم                                                                                       

آیا بچه ای‌ این حق را دارد  برقصد؟  آواز بخواند ؟ با بدنش چیزی را بیان کند؟   با نقاشی کردن چیزی را بیان کند؟  با نوشتن؟  با حرف زدن ؟  آیا میتواند به آزادی نظرش را بگویید ؟ در تصمیم هایی که به او مربوط میشوند مشارکت کند؟                                            

این حق را دارد بزرگتر‌ها نظر‌هایش را گوش بدهند ، به او احترام بگذارند ، و در جا‌های مناسب استفاده کنند؟                               

وقتی‌ راجع به حقوقِ کودکان صحبت می‌کنیم ،معمولا فکر می‌کنیم راجع به حقوقِ زندگی‌ صحبت می‌کنیم ، خانواده ، سلامتی‌ و بهداشت ، آموزش ، حمایت ، تمایز  ،  و قسمتِ دوم حقوقِ کودکان را کنار می‌گذریم  مثلِ آزادی بیان و نظر ، آزادی تفکر ، آگاهی‌ و درک نسبت به دین ، در آزادی کامل دوستانشان را انتخاب کنند ، در گروه‌ها متفاوت شرکت کنند ، موردِ احترام قرار گرفتن در زندگی‌ شخصی ،و حق داشتن اطلاعات.                                          

 دائم در روز مره‌گی ‌هایمان به جای اینکه تشویق کنیم بی‌ حواس کودکانمان را محدود می‌کنیم در طرز  آزادی بیان با حضورِ کم پیشِ کودکان مان مانع این می‌شویم که نظرات و فکرشان را برای ما بیان کنند ، که اگر به آنها نیز وقت بدهیم بتوانند بین کنند باز گوش به آنها نمیدهیم ، و نظرهیشن را با نظر‌های خودمان برابر نمیدانیم ، شاید به این دلیل میگوئیم بچه‌ها هنوز مستقل نیستند و نظر‌هایشان جذاب نیست ،یا حتی بد تر ،نمیتوانند نظری داشته باشند چون “هنوز بچه هستند”                                                  

در محدوده ایی قرار میگیرند تا نتوانند حقوقشان را تمرین کنند، مانع می‌شویم که حقوقشان را  نشناسند و درک نکنند.    

بچه‌ها در محیطی‌ که بزرگ میشوند  به عنوانِ یک شهروند شکل میگیرند در مسائلِ خانواد‌گی  ، مدرسه ، در اجتماع ، خودِ بچه‌ها و یا محدود بودنِ حقوقشان ، چطور به عنوانِ یک شهروند تکامل پیدا کنند  به افکارشان شکل و فرم بدهند ، وارد بازارِ کار شوند یا در محیطِ اطراف خویش یا در سطحِ جهانی‌ ؟ اگر بزرگتر‌ها توجهی‌ به افکار و نظر‌های بچه‌ها نداشته باشند ، چطور بچه‌ها به عنوانِ شهروند به حقوقشان احترام بگذارند ، به بیان و نظرِ دیگران؟         

بچه‌ها که تشویق میشوند به اینکه نظراتشان و افکارشان را بیان کنند برایشان موردِ احترام است ، به این ترتیب فرم تکامل یافته ای‌ پیدا می‌کنند به امسالِ بزرگسالان به این ترتیب رضایت مندانه حقوق دیگر  افراد را نیز درک می‌کنند به معنی‌ واقعی دموکراسی ، این طور می‌توانند به آینده چشم انداز داشته باشند ، جرأت داشته باشند ،به وجود بیاورند و ایده‌ها و افکارِ جدیدشان را به واقعیت تبدیل کنند .                                                    

 در شبکه  برای حقوقِ کودکان  بچه‌ها ” این حق را دارند !” یک دلیل که با دقت گوش میدهیم فعالیت هایی است  که شبکه انجام میدهند بدون اینکه بخواهد کسی‌ را قضاوت کند اجازه میدهد به بچه‌ها افکارشان را هر طور که میخواهند بیان کنند:                        

با صدای کم یا بلند، حتی زمانی که از میان سکوتشان آزادی کودکان را بیان کنند .